12-11-2012

Niets, maar dan ook helemaal niets heb ik gemerkt. Toen ik mijn blinddoek afdeed, was ik voor de komende 5 minuten even helemaal van de leg af. Niets is zo leuk als een verrassingsfeestje! Dit allemaal georganiseerd door mijn vriendin, iemand die zulke geheimpjes nooit snel voor zich kan houden. Dus toen ik geblinddoekt en wel richting een lokatie ging, waarvan ik wel een idee had, maar verder niets, vroeg ik ook voor de grap aan haar of zij het wel echt zelf was. Ik voelde dat dit een prachtige avond ging worden..



Het was de bedoeling om die avond te gaan borrelen met familie, iedereen zou wat hapjes en drankjes meenemen, alles op 1 hoop gooien, en klaar is je maaltijd. Leuk! Ik had recent mijn commerciele brevet voor helivliegen gehaald en dacht: 'Misschien dat er vanavond nog wel een taart bij is, of zelfs een cadeau. Ach, als het maar een gezellige avond is'.

'Weet je wat, we rijden ieder een stuk. Ik rij wel heen, rij jij terug..' (De mannen snappen hem. Als vrouwen deze snappen, zijn ze alcohol verslaafd) Ze liet het toe. Ik starte de auto en weg waren we. Maar na 10 mtr moest ik toch echt uitstappen. Bij haar kwamen naast de pretogen, ook een theedoek tevoorschijn. Die moest ik om. 'Aah, dacht ik, het gaat beginnen'.

'Normaal ben je altijd zo kletsend, nu zeg je bijna niks, vind je het wel leuk?' 'Tuurlijk vind ik het leuk, man, stil nou, ik probeer vanachter m'n blinddoek te concentreren waar we rijden'. 'Zijn ze ook aan het tennissen?' 'Hallo Jumbo'. Ik wist precies waar we reden. Totdat de rotonde kwam.. Van de 6 rondjes, was ik na 3 de tel kwijt. Shit! Andere tactiek toepassen. Rechtdoor is een camping. Links bebouwde kom in, moet ze dus zachter gaan rijden. Rechts blijft een 80 km/h weg, flauw naar links. Die gaat werken, dacht ik. En ja hoor, de bebouwde kom in. Ze slaat links af. 'Gaan we naar je ouders?' Gelijk daarna sloeg ze rechtsaf. Oei! Hier ben ik in geen jaren geweest. Ik gaf de moed op. Links, rechts, drempels, hard, zacht, ik had geen idee meer waar we waren. Van allerlei feestlokaties spookten door mijn hoofd.

We reden weer een rotonde op. He, dacht ik, dit is een grote, daar is er maar 1 van in de omgeving. 'Hallo Elburg' klonk ik triomphantelijk. 'Hmm, ik vind je stom' hoorde ik naast me. Wacht, ik moet haar weer opvrolijken. 'Als het goed is komt er zo een drempel toch?' vroeg ik, terwijl ik dacht, die komt niet. Ze was weer vrolijk, dacht dat ik het 'mishad'.

We rijden de weg in die ik uit duizenden herken, bijna heel mijn rijbewijs-leven lang kwam ik hier elke dag over, naar het huis van mijn ouders. 'Oke, dus toch thuis'. Toch een 'gewone' borrelavond dacht ik. We stapten uit, ik wilde stoer doen, en gelijk achter de auto langs lopen naar de achterdeur. 'Nee, deze kant op'. Ze draaide me om, en gelijk was de hele rit geconcentreerd zijn waar we reden, teniet gedaan: ik zou niet weten welke kant we op liepen.. Ik liep langzamer, voelde met m'n voeten, ik verwachte een drempel. Maar deze kwam niet..

'Pas op je hoofd voor de deken'. Huh? Sinds wanneer zit er een deken boven de achterdeur? Ik voelde met mijn hand boven mijn hoofd, en inderdaad, een deken. 'Doe je blinddoek maar af!' Ik verwachte mijn familie te zien, maar integendeel..

'Tadaaaaaaa!' BAM! De inhoud van de confittieshooters schoten door de lucht. De familie was er inderdaad, maar ook mijn vrienden en schoonfamilie. Even voelde ik me zwevend. Heel raar moment. Ik zag dat ik in de schuur was, die supergezellig ingericht was, met zelfs zaagsel en herfstbladeren op de vloer. Maar ik snapte totaal niet hoe de schuur in elkaar zat. 'Wie heeft dit geregeld?' 'Je vriendin'. Ik draaide me om en keek weer in dezelfde pretogen als eerder die avond. Ik geloofde het niet. Heel veel mensen hebben meegespeeld, nergens maar dan ook nergens heb ik ook maar iets vernomen. Niets. Dat is nog eens een verrassing. Ik wilde er wat langer mee wachten, maar ach, kom laten we het nu doen zei ik, dit is een mooi moment nu iedereen die me dierbaar is, hier samen is:

27 September 2013 hopen we te trouwen!

Een aantal foto's van het feestje vind je hier.

20-01-2012

Terwijl ik in vlagen de film Vertical Limit voorbij zie flitsen op een bekend tv kanaal, borrelt het in mijn bovenkamer: 'Ja, daar heb ik ook mee te maken' en 'Ja, ook aan vliegen zitten risico's.' Het brengt me tot de inspiratie om het volgende verhaal van mijn profcheck uit mijn mouw te schudden.

Vorige week zaterdag stond mijn profcheck op de planning. Voor helikopters moet je eens per jaar een praktijkexamen afleggen. Oftewel: Kijken, zoals de instructeur het noemt, 'of je nog op de mensheid losgelaten mag worden'. Ik vind het wel grappig verwoord eerlijk gezegd. Je moet er ook op rekenen dat je pas echt begint met leren nadat je je prive brevet voor de vliegerij haalt, net zo goed als na het halen van je rijbewijs. Je kent de basis, kunt redelijk noodlandingen maken, in ieder geval dat je het hoogstwaarschijnlijk levend vanaf brengt en je kent de regels aardig. "Kom, we geven die persoon een prive brevet." Pas dan ga je echt leren. Je komt alleen voor kleine en grote beslissingen te staan. Waar eerst de instructeur naast je zat, als grote hulp in nood, zit nu niemand, of een passagier die misschien alleen van koken het fijne weet..

Die zaterdag moest ik mezelf ook weer bewijzen. Er stond een pittige wind, ruim 40 km/h. Ik had al een tijdje niet gevlogen, aangezien ik de laatste tijd alleen maar met de neus in de boeken zit. 'Wat is een helikopter ook al weer?' vroeg ik aan de instructeur als geintje. 'Een fuel-to-noise converter' was het antwoord. Jep, we kregen allebei weer zin in vliegen.

Na het loskomen van de grond voelde het weer heerlijk, niet te beschrijven. Ik zat weer met een smile op mijn gezicht: Dit is mijn ding, mijn speeltje die met respect behandeld wil worden. We taxien bij de hangar vandaan, richting de helispot, en terwijl ik de bocht inzet merk ik hoe de wind ons probeert beet te nemen. 'Nee, luisteren zul je! Ik ben de baas.' De wind geeft toe en probeert het de eerste 10 meter niet weer om daarna weer toe te slaan. Een constant spel waar je als vlieger steeds mee te maken hebt. Het weer. Respecteer die ook.

We stegen op en ik werd benieuwd naar wat de instructeur van me verlangde. 'Richting Zeewolde', was het antwoord. Nog voor we daar aankwamen, moest ik bepaalde procedures laten zien: Normale bochten, steile bochten (nee, je valt er niet van opzij uit), wat doe je als dit lampje brandt, wat als er rook in je cockpit is, stilhangen in de lucht op hoogte en eens kijken hoe snel je door de wind meegevoerd wordt. Terwijl we daar stilhangen scheert er een sportvliegtuigje voorbij. 'Ja, stilhangen kunnen jullie niet he'..

Het mooiste moest nog komen: autorotations, stuck pedals en slope landings. 'Sorry..?' Hoor ik je denken. Kort uitgelegd, autorotation is een noodlanding met een heli. Bij stuck pedals, zoals het al zegt, werken je pedalen niet meer. Een slope landing is een landing op een schuine helling. Dat laatste lijkt eenvoudig, maar ik kan je vertellen dat toen ik dat de eerste keer te zien kreeg en het daarna zelf moest doen, ik het idee kreeg dat ik opnieuw vliegen aan het leren was. Dat vraagt behendigheid! Daarom is het juist leuk. 'Nu proberen we een slope landing met tailwind', hoor ik naast me. Hmm, zal heftig worden dacht ik. De heli reageert namelijk het fijnst met headwind, pal van voren. Eigenlijk is een helikopter net een windhaan. Als je dan de wind van achteren hebt, ruim 40km/h, en een behendigheidslanding moet uitvoeren, dan is dat een uitdaging, maar dat verliep heel goed.

'Oke, we gaan terug naar het hok', maar ik dacht daar anders over. 'Ik wil nog een stuck pedals doen, en een quickstop met headwind en 1 met tailwind'. De instructeur moest grinniken. Jep, ik heb er zin in! Totaal hadden we nog geen uur gevlogen, maar het zat er helaas weer op. Nu 'moet' ik weer een paar maanden wachten.. Wachten?? Ja..

Eind februari hoop ik weer vier theorie examens te doen en nog eentje in maart. Daar gaat veel vrije tijd in zitten en heeft nu even prioriteit. November 2011 4 ATPL examens afgerond met een gemiddelde score van 97,5%. Erg blij mee zul je begrijpen. Loont het dus toch om driftig in de boeken te neuzen. Moet wel eerlijk bekennen dat ik blij zal zijn als ik van deze theorie af ben, het is wel erg veel! Maar ja, je weet waar je het voor doet..

Vanaf begin april tot diep in het najaar hoop ik bijna 150 uur te vliegen voor het resterende gedeelte van de opleiding. Ik hoop dan ook meer tijd te hebben om weer video's in elkaar te knutselen, te zien op mijn huidige YT-kanaal. Dus veel mooie belevenissen en dus (blog)verhalen in het vooruitzicht! O.a. voorbereidingen vinden plaats op dit moment, om te gaan vliegen in Amerika, om daar een external load cursus en solo uren te vliegen. In Nederland een examen op een grotere heli, om daar ook rondvluchten mee te mogen doen. Het laatste gedeelte van de opleiding in het najaar, zal naar alle waarschijnlijkheid in Denemarken worden, maar dat is nog niet definitief vastgelegd. Kortom, er zitten genoeg bezigheden in het vooruitzicht!

'SWICHTING OFF'

Lang geleden weer geblogd! Snelle update: 6 theorie examens gedaan, allemaal gehaald. November de volgende 4. Ben inmiddels weer deels gaan werken, de woensdag en donderdag voor vast. Rest van de dagen studeren. Tevens gesprekken met de KNRM om misschien als vrijwilliger in dienst te gaan. Gesprekken met de bank(en) vorderen gestaagd. Strakke planning gemaakt voor het resterende gedeelte van de opleiding, zomer 2012 wil ik mijn CPL hebben. Volgende nieuwtje, ik blog tegenwoordig voor Discovery Channel, http://blogs.yourdiscovery.com/nieuws/2011/09/vliegen-vanuit-je-achtertuin.html Ook weer om verder te netwerken. Ik wil uiteindelijk daar alleen nog bloggen, dus op den duur vind je daar de nieuwe verhalen! Hou het in de gaten!


De instructeur belde mij pas op, met de vraag of ik de heli naar Bant, NO-polder wilde brengen. Daar zou iemand een proefles op lokatie krijgen, zoals dat zo mooi heet. 'Ja, dat wil ik wel..'. Gistermiddag om 16:00hr was ik Lelystad, met een bak koffie in de hand. De voorbereidingen die ik al eerder op de dag thuis gedaan had even doorlopen met de vlieger (Frans) die ik weg moest brengen. Oftewel: Is die Wilfred wel te vertrouwen ;-).

Hij durfde het zowaar aan en om 17:00hr hingen we in de lucht, om vervolgens om 17:30hr bij Remco achter de boerderij te landen. We hadden prachtig weer, een uitzicht waar je u tegen zegt en het voelde weer heerlijk, de controls in handen. Met een glimlach op m'n gezicht koersten we richting het noorden.

De andere vlieger is ook nog eens instructeur, en daarom moest ik het ook maar even ontgelden. Gelukkig ben ik erg leergierig, dus kom maar op! En terwijl we noodlandingen en noodprocedures oefenen, vertelt Frans allerlei praktische tips en trucs. Hij heeft ooit bij de luchtmacht de Starfighter gevlogen en is gezagvoerder bij de KLM geweest: een ouwe rot in het vak. Dus je begrijpt dat mijn oren gespitst stonden, zij het dat ze bedekt waren door mijn headset.

Terwijl we dit oefenen en aanhoren, moeten we ook nog navigeren, want tja, je wilt niet bij het verkeerde huis landen. Die mensen vinden het misschien wel leuk, maar de klant en wij niet zo. Nu hoor ik je zeggen, 'jullie hebben toch wel GPS?'. 'Ja, maar die laten we uit.' We vliegen aan de hand van een luchtvaartkaart, waar heel Nederland op afgebeeld staat, en..........een stratenboek van €2,50. Niets is zo betrouwbaar als het papier. Al snel kregen we de boerderij in beeld, en zetten wij de landing in. Ook nu komt er weer een glimlach op m'n gezicht, dit is toch veel mooier landen dan op een vliegveld. Dit is, hoe helikoptervliegen bedoeld is. Heerlijk gewoon.

Na de landing stapte de gelukkige Remco in om eens te voelen wat heli-vliegen nu eigenlijk is. Ik moest terugdenken aan mijn eerste les: De instructeur liet mij toen flink werken. Ik weet nog als de dag van gisteren hoe het zweet blank op mijn rug stond en dat was niet alleen omdat het in de zomer was.

'Gaan jullie mee koffie drinken?' Plop, ik was er weer.. We liepen met z'n allen richting de boerderij, waarbij je denkt dat je in de keuken een bak koffie gaat nuttigen. Niets is minder waar: we belanden in een heus café! 'Deze boer doet het niet slecht', schiet het door mijn hoofd. En terwijl we aan de koffie zitten, wordt het gebak de stamtafel opgeschoven en komen de verhalen los. Ik bedenk me dat ik best een bak koffie kan gebruiken, die Frans vraagt niet alleen een navigatievluchtje van je. Ook de terugweg wil ik weer noodprocedures oefenen, dus even een oppepper!

Gezelligheid kent geen tijd en dat klopt ook nu weer, Remco komt weer binnen wandelen terwijl de boer vol enthousiasme over zijn bedrijf vertelt. Iedereen hangt aan zijn lippen, figuurlijk uiteraard. Terwijl Remco vol twinkelende ogen zijn verhaal begint over zijn belevenis, wandel ik weer richting de heli om Frans weer terug te brengen, maar ook dat zal niet een rechte-lijn vlucht worden. Terwijl we instappen, zien we hoe de zon steeds verder naar de horizon duikt met een prachtige oranje-rode gloed. We moeten op tijd terug zijn. Ik bedenk me wat voor 'slecht' leven ik heb Ik zou dit 'slechte' leven voor geen goud willen missen. Een heerlijk 'probleem'.

Tot na de reclame!

11-04-2011

Ondertussen is het al weer een paar maand terug dat ik mijn laatste blog plaatste. "Wilfred, wat doe je allemaal?!?!?" Nou, in de weekenden vliegen, doordeweeks leren, en creatieve ideeën uitwerken met het vliegen. Zo ook de volgende..

Een vriend wilde ook eens mee vliegen, en dat kan uiteraard geregeld worden. Je prikt een datum en klaar.. Maar met een paar andere vrienden waar we mee op wintersport waren, kwamen we met het idee om als verrassing voor hem, te landen op het DSV voetbalveld, en hem uit te laten stappen. 'Kan dat?' 'Denk het wel, ga ik overleggen met de vliegschool..' Direct na terugkomst van een weekje prachtig en ontspannen skiën, contact gezocht met de vliegschool en werd alles op touw gezet. Zonder dat Gerco (het 'slachtoffer') het wist, werd alles tot in de puntjes voorbereid. Hij houdt nogal van een potje voetbal en daarom wilde hij smorgens vliegen, om smiddags een belangrijke wedstrijd te kunnen spelen. Idee was dus, hem vlak voor de wedstrijd uit te laten stappen, zodat hij de warming up kon doen, en gelijk kon voetballen.. De heli werd smorgens geboekt, om geen argwaan te wekken. Maar de moeilijkheid voor mij was, om te zorgen dat het 'uitliep', zonder dat hij zenuwachtig zou worden om te laat te komen op de wedstrijd.

'Zal ik je op komen halen?' 'Nee', zei ik, 'ik pik je wel op, ik rij toch altijd via jouw woonplaats naar Lelystad..' (leugentje om bestwil) 'Ben om 10:15 bij je'.

'Ik heb liever een half uur eerder, straks ben ik te laat bij de wedstrijd. Ik neem de voetbaltas wel vast mee, mocht het uitlopen, kunnen we altijd rechtstreeks naar het voetbalveld rijden.' 'Nee Gerco, ik heb er nog een half uur speling bij gerekend, dus we zijn sowieso op tijd. En laat de tas maar thuis, je kunt niks mee nemen in de heli.. (hopelijk dat hij dan niet besefte dat de tas gewoon in de auto kon blijven liggen.. 'Ok, is goed' Yes, hij trapte er in..!)

Die zaterdagmorgen was ik 10:15 bij zijn huis. Nadat hij ingestapt was, heb ik direct een andere vriend een sms gestuurd met de mededeling dat Gerco z'n tas opgehaald kon worden.. Ons plan ging van start..

Onderweg zegt Gerco: 'Hee, daar rijdt Gerhard!' (ik in gedachten: 'Eh ja, die is jouw tas gaan halen..')

Op het vliegveld aangekomen, hem alles zeer uitgebreid uitgelegd wat ik nu eigenlijk deed, wat voor voorbereidingen er bij een vlucht komen kijken, puur om tijd te rekken. Gelukkig moesten we de heli ook nog aftanken, weer 20 minuten verder.. Hij keek al af en toe op zijn horloge. 'Ja, dat gaan we wel redden' zei ik. 'Desnoods vliegen we minder dan een uur'..

Nadat we de omgeving gezien hadden, en vlak bij het voetbalveld kwamen, kwam de aap uit mijn mouw: Aan Gerco vertellen wat onze plannen waren, dat hij moest uitstappen op het voetbalveld, waar zijn voetbaltas al was, en daarna moest voetballen.. Logisch dat er opeens een verbaasde, en vooral lachende Gerco naast me zat..

Hoe het verder verliep, heb ik geprobeerd in een video te verwerken:



Update 12-04-2011: Leuke reactie in een mailtje van Gerco over de vlucht:
Mooi verhaal en nog echt gebeurt ook.. Lijkt wel of ik gedroomd heb..

Groet,

Gerco

18-01-2011

Daar was ik weer. Even een kleine update tussendoor. Er is het e.e.a. gewijzigd in mijn plannen wat het opleidingstraject betreft. In 1e instantie had ik gedachten om na het behalen van mijn privé brevet, uren op te gaan bouwen voor het commercieel brevet, waarbij in het laatste gedeelte te beginnen aan de ATPL (Airline Transport Pilot License) theorie. Maar aangezien de regelgeving voor de examens van het ATPL theorie-gedeelte wijzigt, heb ik besloten om het om te gooien.

Het is namelijk zo, dat als je VOOR 1 April je eerste ATPL examen doet, je 15 vakken hoeft te doen (is de oude regelgeving nog), en als je NA 1 April je eerste ATPL examen doet, er 22 moet halen! Dit geldt alleen als je zowel helicopter als fixed wing wil gaan halen. Juist, je snapt het al, ik wil beiden gaan doen. Eerst beroeps helicopter halen, daarna beroeps vleugelvliegtuigen. De combinatie heli-vliegen en zakenjets bijvoorbeeld, lijkt me een prachtig.

Lang verhaal, maar kort komt het hier op neer, dat ik ontslag genomen heb van mijn huidige job, om full-time als thuisstudie tegen de ATPL theorie aan te gaan! Oke, een hele uitdaging, geen inkomsten meer, maar met alles heb ik rekening gehouden. (tenminste, dat hoop ik :-) ) Dus ja, weer heel wat anders kan ik zeggen. Lekker uitslapen, croissants eten, koffie leuten, beetje films kijken.. Helaas, dat zit er niet in. Eerdaags komen de boeken/mappen binnen, en gaat het feest beginnen. Maar tot die tijd heb ik genoeg te doen. Doordat ik alsmaar met het vliegen bezig was/ben, is er hier heel wat blijven liggen dat ik nu mooi kan afhandelen, zoals menig hobby de deur uit doen, verkopen.. Interesse?? ;-)

Maar er is ook nog gevlogen! Zoals ik in de vorige blog aangaf, heb ik een vergunning om thuis te mogen landen. 18 December 2010 stond dat in de agenda, en het resultaat kun je hieronder vinden in de video..:



Tot de volgende maal!

13-11-2010

Als eerste mijn excuses dat ik zo laat deze blog plaats, exact een maand geleden had ik mijn praktijkexamen voor het PPL brevet. Reden is simpelweg dat ik er niet echt de tijd voor nam om hem te schrijven, het video editen wat ik ontdekt heb, is toch leuker. Tevens heb ik erg drukke werkweken achter de rug, met savonds nog cursussen, dan vulde ik de schaarse vrije tijd toch net even anders in ;-) Maar nu heb ik echt een ontspan-avond voor mezelf gepland, daar hoort dit ook bij, want ik wil geen afgeraffelde blog afleveren.

Het examen stond gepland op een vrijdagmiddag 15 oktober, en tevens hadden de examinator en de instructeur de zaterdagmorgen ook vrijgehouden, mocht het weer op vrijdag roet in het eten gooien. De weken voor het examen werd ik opnieuw platgegooid met theorie, gelukkig sleepte de instructeur me daar doorheen. De week voor het examen had ik daarom ook geheel vrijgenomen van het werk, om zo goed mogelijk voorbereid te zijn.

Vrijdagmorgen ging ik samen met Rob eerst een les doen, de laatste les voor het examen. Het weer was op dat moment goed, wetende dat de voorspelling was dat het in de middag zou gaan regenen.. Die laatste les ging goed, alles ging me erg soepel af. Tevreden naar binnen voor de bak koffie, en naar het theorielokaal, waar de examinator om 15:00hr zou zijn. Iets over 3 kwam hij binnenlopen, een ouwe rot in het vak leek hij me, al richting de vut-leeftijd en kwam erg ontspannen over. Aan elkaar voorgesteld, en als eerste kwam het weer ter sprake.. Nee, waarschijnlijk wordt het niets vanmiddag.. $%&@!)*# dacht ik, wanneer dan?? Afgesproken werd, om eerst de theorie door te nemen, dan zat dat er in ieder geval op, daarna een circuitje te vliegen en dan te bepalen of de rit doorging of niet. Zo gezegd, zo gedaan.

Nadat we de theorie doorgelopen hadden, en ik uitleg gegeven had waarom ik iets waar gepland had, (route naar Duitsland moest ik plannen), liepen we naar buiten waar de heli in de druipende regen stond te wachten. Hij zag eruit, alsof hij het liefst naar binnen wilde. Maar helaas voor hem, stapten we in, en begon ik aan de start-up procedure. Ondanks het weer, voelde dit veel beter dan allemaal theorievragen op je afgevuurd te krijgen. Hehe, heerlijk weer zitten in de heli, mij kan niks meer gebeuren. Het voelde meer dat de examinator als passagier meeging, dan dat hij mij een examen afnam. Iets in mijn achterhoofd hield me gelukkig bij de realiteit, en herinnerde mij eraan dat hij die dag toch wel bepaald of je slaagt of niet..

Aan de ene kant voelde het heerlijk onspannen, weer vliegen, aan de andere kant een kleine gezonde spanning: Wat vind hij ervan? We vertrokken voor een circuitje waarna hij aangaf dat we onze rit konden vervolgen, hij zag het wel zitten ondanks het slechte weer. Tja, ook dan moet je kunnen vliegen was de opmerking. Tuurlijk, dacht ik, maar als ik alleen moest vliegen, was ik niet gegaan met zulk weer. De wolkenbasis varieerde van 500ft tot 1000ft, en het regende behoorlijk. Een weerbeeld wat ik nog niet eerder zo slecht gehad had met het vliegen.. Daarom ik was ik behoorlijk met het weer bezig, waar zit de wolkenbasis, waar zit ander vliegverkeer, goed luisteren op de radio, en doordat ik lager vlieg, zocht ik naar open velden voor een eventuele autorotatie. Kortom, de workload was een stuk hoger dan normaal. Vanaf Zeewolde ging ik richting Barneveld, en daar in de buurt aangekomen gaf hij aan dat hij het wel prima vond, hij wilde naar Hilversum. Aan de hand van de kaart moest ik hem dan vertellen welke koers we dan moesten gaan vliegen, tijdsduur en of er genoeg brandstof voor was. Alles was prima en we vervolgden onze weg over de snelweg A1 richting Amersfoort. Tijdens het vliegen werd er weinig gepraat. Af en toe hoorde ik hem een deuntje fluiten door de intercom, wat er waarschijnlijk op leek dat hij wel tevreden was. Waar vliegen we nu? Bijna bij Amersfoort. Oke. En stil was het weer. Beiden genoten we van het vliegen, ondanks het weer. Ook dat weer is mooi, het was een spelletje waar we mee bezig waren. Het weer, de heli en wij, alleen dat type weer was gevaarlijker, of beter gezegd, uitdagender.

In de buurt van Hilversum vond hij het opnieuw prima, en wilde terug naar Lelystad. Op het vliegveld aangekomen, wilde hij nog wat verschillende autorotaties van me zien, op een helling landen, landen terwijl je je staartrotor niet kunt gebruiken, en nog wat andere oefeningen. Leuk was wel, de EFATO. Oftewel, een motoruitval terwijl je net vertrekt. Daar hij bij de andere autorotaties vooraf aankondigde wat hij wilde zien, zei hij dat bij deze keer niet: En we gaan weer vertrekken, hoorde ik, een normal take off. Plotseling drukte hij de collective volop naar beneden, waarna ik onmiddelijk de autorotatie inzette. Vanuit mijn ooghoeken zag ik, dat hij me aankeek, en redelijk droog hoorde ik in mijn headset: Oh, ik wilde je laten schrikken.. Helaas makker, dan moet je van betere huize komen en ik bracht de heli met de breedste grijns van die dag, naar de grond.

We gingen richting hangar, en toen de rotor nagenoeg tot stilstand was gekomen, gaf hij me de hand. Gefeliciteerd, hoorde ik hem zeggen, ik heb weinig aandachtspunten. Oke, zei ik, dank je. Maar het drong nog niet echt door dat ik die helikopter gewoon zelf mag besturen, mensen mee mag nemen, de wijde wereld in.. Nee, dat kwam later pas. Tjonge, ik ben helikopter piloot.. Een nog een keer extra krabben achter de oren, deed me dat meer en meer beseffen.. Dit was toch mijn droom? I did it!

Maaaaaaaaar, we zijn er nog lang niet. Nu heb ik wel mijn prive brevet, maar nu het commerciële gedeelte van de opleiding. Iets waar ik ook weer naar uit zie, laat maar komen die handel!

Update: De vergunning om thuis te mogen landen is ook binnen! Dit houdt in dat ik maximaal 12x per jaar thuis mag landen. En opstijgen uiteraard.. ;-) Je ziet het, het wordt al leuker..

19-09-2010

Het wordt weer tijd voor een update van mijn belevenissen, het is al weer 2 maand terug dat ik mijn laatste blog geschreven heb. Eigenlijk te lang geleden. Als ik zeg dat ik er geen tijd voor had, klinkt dat als een smoes, en misschien is dat gedeeltelijk ook wel zo. Want ik ben met iets nieuws begonnen, en daardoor is de blog wat naar de achtergrond gedrongen. Ik ben begonnen met alle lessen te gaan filmen, om deze later thuis terug te kijken, om er nog meer lering uit te halen en uiteraard om er leuke video's mee in elkaar te knutselen. Dat laatste vergt ook aardig wat tijd, en ben ik tussen het leren en lessen door nu druk mee, vandaar dat de blog wat achterblijft..

Maar niet getreurd, hier is hij dan. Het verhaal zelf wil ik kort en samengevat houden, je zult de onderstaande video's moeten bekijken om een idee te krijgen wat ik afgelopen tijd gedaan heb. Sowieso denk ik dat beeld en geluid mensen meer vermaakt dan een verhaal dus ga er maar eens goed voor zitten.. ;-)

Als eerste een video, waarbij de instructeur Settling with Power/Vortex Ring State laat zien, dit is een situatie waarbij de helikopter, eenvoudig uitgelegd, bijna tot geen voorwaartse snelheid heeft, en na een tijdje haast onbestuurbaar naar beneden dwarrelt met hoge snelheid. Een situatie waar je uiteraard niet in wilt komen. Doel van de les is, om het beginstadium van die situatie te leren ontdekken zodat je op tijd de situatie kunt herstellen. Erg leerzame en interessante les!


Dit was trouwens mijn allereerste in elkaar geknutselde video, toch niet gek voor een gek ;-)

In de volgende video zie je een dagje rondvluchten in Heerenveen. Op die dag heb ik daar ter plekke een praktijkles gehad, voordat de rondvluchten begonnen, en de rest van de dag mee geholpen als Ground Crew. Kort gezegd houdt dat in dat je helpt bij het in- en uitstappen van de mensen, zorgen dat dat veilig en snel gebeurd, de heli aftanken, met de mensen babbelen, van de zon genieten, kibbeling eten... afijn, je snapt het wel :-) Iets wat ik zeker vaker wil gaan doen! We hebben een leuk team, dus dat komt helemaal goed.. De video is opgenomen door een collega, die zo vriendelijk was de camera een ritje mee te nemen.



Maar m'n grootste trots tot nu toe aan video's is wel de volgende.. Ik heb hier 6 a 7 uur aan geknutseld tot ik tevreden was over het resultaat en die mag er zijn dacht ik. Het is een compilatie van mijn allereerste solo navigatie. Dus voor het eerst alleen landen op andere vliegvelden! Spannend! Gelukkig ging het me allemaal goed af, ook met het navigeren had ik geen problemen. GPS heeft de heli ook, maar je moet het ook primitief met de kaart kunnen, en dat is zeker gelukt. Ik vloog m'n solo van Lelystad naar Hoogeveen, daar geland, korte pauze en toen door naar Teuge. Even gebabbeld met een collega en toen weer terug naar Lelystad. Het weer was prachtig.. Meer wil ik er niet over vertellen, check de video en oordeel zelf..:



Abonneren op mijn videokanaal kan hier: Klikkerdeklik. Bij het plaatsen van nieuwe video's, wordt je automatisch op de hoogte gesteld door email.

Blijf dus naast deze blog ook mijn kanaal op YouTube in de gaten houden, mocht je het leuk vinden om mijn belevenissen te volgen. Momenteel zit ik op ongeveer 40 uur vliegen, minimaal is 45 om examen te mogen doen voor je privé brevet, dus nog maar een paar te gaan, en hopelijk kan ik jullie dan vertellen dat ik er weer een streepje bij heb..

Dit was het dan voor deze keer, geen boeiend verhaal zoals de vorige keer, maar het is de bedoeling dat de video's je weten te boeien :-)

Aanstaande vrijdag ga ik m'n 2e solo navigatie doen, driehoek Lelystad, Nordhorn (Duitsland) en Teuge. Daarna beginnen de examentrainingen..

Bis zum nächsten Mal!